این وزیر آموزش پرورش هم رفت اما هنوز فردی به فکر تغییر نظام آموزش و پرورش کشور نیست. برای بسیاری از دانش آموزان مدرسه تداعی کننده پادگان است با قوانین خشک غیر قابل انعطاف. در دوران مدرسه تمام دانش آموزان اعم از باهوش، با هوش متوسط و کم هوش همه باید یک سری دروس مشترک را بخوانند. فردی که استعداد ریاضی ندارد باید به میزان فردی که علاقمند و مستعد ریاضی است، ریاضی بخواند. در دوران مدرسه استعدادها فقط در یک مسیر واحد هدایت میشود و هیچ دانش آموزی هم نمی تواند از این مسیر عدول کند. کاملاً بر عکس دانشگاه، که تا حدودی دارای فضایی آزاد و انتخابی جهت رشد و پرورش استعدادهاست . نتیجه این نظام آموزش و پرورش این است که یک دانش آموز، پس از خواندن نزدیک ۷ سال عربی نمی تواند حتی قرآن را از رو بخواند چه برسد به مکالمه عربی و بعد از حدود ۶ سال انگلیسی خواندن نمی تواند مکالمه کند، همچنین با ۱۰ سال دینی خواندن باز شاهدیم  هر روز آمار فساد و معضلات اجتماعی در جامعه بیشتر می شود و در نهایت اینکه ۱۲ سال زبان و ادبیات فارسی می خواند اما خواندن و نوشتنی مملو از اشتباه دارد. امیدوارم فرد و افرادی که در سطوح عالیه این وزارتخانه مستقر می شوند فکری اساسی جهت اصلاح نظام آموزش و پروش کشور نمایند چرا که این نظام پس از نظام خانواده پایه گذار جامعه است.