ابزار جدید حمایتی برای کشاورزان تولید کننده دانه های روغنی

نیاز کشور به روغن نباتی و روغن های خوراکی با توجه به افزایش جمعیت که طبعاً افزایش سرانه مصرف را به همراه دارد مسئله ایی مهم و حیاتی در برنامه های تأمین منابع غذایی می باشد. سالانه مبالغ هنگفتی صرف واردات روغن خام و دانه های روغنی جهت تأمین نیاز داخلی می گردد. تلاش های زیادی جهت افزایش تولید داخلی و عدم وابستگی به خارج در کشور انجام گرفته است که نمونه ای از آن طرح دهساله تأمین روغن نباتی کشور می باشد. با تمامی نکات قوت و ضعف، این طرح از سال 84 در حال اجرا است. دولت جهت حمایت از تولید کنندگان دانه های روغنی و روغن نباتی از ابزارهای حمایتی جهت تشویق و ترغیب آنها استفاده می نماید. یکی از این ابزارها قیمت تضمینی دانه های روغنی می باشد. متاسفانه در بعضی از دانه های روغنی مانند آفتابگردان روغنی قیمت تضمینی تناسبی با قیمت تمام شده محصول ندارد و هر سال شاهد کاهش میزان تولید این محصول در کشور می باشیم. یکی از علل کاهش کشت آفتابگردان روغنی تفاوت قابل توجه آن با قیمت آفتابگردان آجیلی است (در حدود دو برابر) که کشاورزان را به سمت تولید آفتابگردان آجیلی می کشاند. مورد دیگری که متاسفانه گریبان گیر دانه های روغنی می باشد، عدم پرداخت به موقع وجه محصول به کشاورزان است که هر ساله باعث بروز مشکلات و نارضایتی کشاورزان می شود. این عوامل و عوامل دیگر باعث بی انگیزه گی و عدم تمایل به کشت این محصولات توسط کشاورزان می گردد. باید دولت برای رفع این معضل با بهبود ابزارهای حمایتی قبلی و استفاده از ابزارهای حمایتی جدید کشاورزان را به سمت کشت این محصولات ترغیب نماید.

یکی از ابزارهای جدید در این زمینه که می تواند عامل مهم و تأثیر گذار باشد، تأمین روغن نباتی سالانه کشاورزان تولید کننده دانه های روغنی است. بدین معنی که علاوه بر یارانه های قبلی یارانه جدیدی به کشاورزان تولیدکننده دانه های روغنی پرداخت می گردد که در آن روغن نباتی مصرفی سالانه به تعداد افراد خانواده کشاورز با توجه به میزان سرانه مصرفی در کشور به کشاورز اعطا می شود. با اجرای این طرح علاوه بر ایجاد انگیزه در بین کشاورزان جهت تولید دانه های روغنی، میزان قابل توجهی از هزینه های معیشتی کشاورزان با توجه به سرانه بالای مصرف روغن نباتی کاهش می یابد که خود یکی از ابزارهای اجرای عدالت در بین طبقات جامعه می باشد.